گِل؛ بی‌رنگ و ناچیز، با آتش و رنگ درآمیخته، محکم و زیبا می‌گردد، اما آنچه همه این زیبایی را خلق کرده نگاه و اندیشه و خیال دستان پرکار هنرمند است. چه کرده با این گل بی‌مقدار که چنین جلوه گری می‌کند با هر طرح و نقشش. پر پرواز خیالش را رنگ رنگ گسترانیده تا عمق نگاه بیننده را با لطافت فرش کند. من نگاه می‌کنم به کاشی و همه آنچه آمد را می‌بینم و گذشته را به آینده وصل می‌کنم. به گفته لوونتال:" اشیای قدیمی ... متصل کنندۀ گذشته با نسل های آینده اند" .  از این رو دیدن این همه در کنار هم و اتصال با گذشته دلیلی بر  پاسداشت آن است.